Terminator hittir Dansað við úlfana

Þetta er flottasta strumpamynd sem ég hef á ævinni séð.  Sigourney Weaver fer á kostum í hlutverki vísindastrumps og Sam Worthington er algjörlega trúverðugur sem hlaupastrumpur í hjólastól.  Ekkert smá afrek það.  En það er samt tölvugrafíkin sem stelur senunni og áhersla á smáatriði hjá leikstjóranum, James Cameron, sem gera Avatar að einni bestu skemmtun ársins 2009 og kannski líka 2008.  Já það má líka henda inn öllum árum sem The Lord of the Rings var ekki frumsýnd.

Söguþráður Avatar kemst fyrir á einu blaði af klósettpappír og er álíka þunnur.  Jake Sully er jarðarbúi í hjólastól.  Hann er síðan sendur til annarar plánetu og breytist í hlaupastrump.  Þar hleypur hann í fang ástarstrumps og bjargar þorpinu frá Kjartani galdrakalli.  Inn í söguna fléttast síðan umhverfisboðskapur í boði FOX samsteypunnar.  Plús slatta af áróðri fyrir miðlægum gagnagrunni (Tree of Souls) og "flögunni".

En grafíkin og brellurnar, VÁ.  Ekkert sem sést hefur áður á kvikmyndatjaldinu líkist þessu.  Final Fantasy frá árinu 2001 kemst kannski næst en tækninni hefur fleygt mikið fram, hóst, hóst, mjög mikið.  Aðrar myndir sem hafa verið teiknaðar að miklu eða öllu leyti í tölvu t.d. nýjustu Star Wars myndirnar líkjast bara gömlum tölvuleik við hliðina á Avatar.  Munurinn er það mikill enda kannski ekki skrítið þegar haft er í huga að tölvurnar í dag eru mörg hundruð sinnum öflugri og James Cameron er með netta fullkomnunaráráttu á háu stigi.

En hvað er það sem gerir Avatar að því meistarverki sem myndin er?  Jú, hún hefur sömu áhrif og Apocalypto eftir Mel Gibson.  Fær mann til að þykja vænt um persónunar og upplifa framandi umhverfi líkt og maður væri þarna sjálfur.