Strípuð og stríðshrjáð þjóð.

Það er stríð í gangi sem margir vita ekki af eða vilja ekki vita af.  Fólk lokar augunum, hættir að hlusta á fréttir eða lesa blöðin.  Segir við sjálft sig, þetta lagast á næsta ári.  En af hverju ætti ástandið að lagast.  Á fólk von á verulegri launahækkun, lægra matarverði, ódýrari neysluvarningi eða að lán lækki.

Atvinnuleysi heldur niðri launum.  Lágt gengi heldur verðlagi uppi og dregur úr fjárfestingu.  Vaxtaokur ásamt tregðu banka til að lána lamar síðan alla atvinnustarfsemi og drifkraft þjóðfélagsins.  Þetta eru þær forsendur sem nýja Ísland byggir á.  Þær forsendur sem ráðherrar notast við þegar þeir segja að betri tíð sé á næsta leyti.

Í stríðsátökum er sannleikurinn alltaf fyrsta fórnarlambið.  Þannig er það einnig í þessu stríði sem fagfjárfestar, bankafólk og stjórnmálamenn eru í á móti venjulegu fólki með kennitölur.  Kennitölur sem ekki er hægt að skipta um eða láta gufa upp.  Kúlulánafólkið breyttist í kennitöluflakkara og fremst í fríðu föruneyti fór Þorgerður Katrín.  Hún sagði, ekki hengja mig heldur Steingrím.  Þetta er bara honum að kenna.

Steingrímur sagði, ég er bara í vinnunni minni og get ekki annað.  Allt saman lygi og aftur lygi.  Hér sannast að sannleikurinn er fyrsta fórnarlambið.  Næsta fórnarlamb eru óbreyttir borgarar.  Þeim var gefin gálgafrestur fyrir ári síðan en nú fá hausar að fjúka, lögfræðingaherinn sér til þess.

Sannleikurinn er einfaldlega að ráðandi öfl á hverjum tíma og eigendur banka hugsa eingöngu um sjálfa sig og vini.  Þeir hugsa ekki um hag annara.  Heldur líta á mig sem óvin sem þarf að uppræta með öllum tiltækum ráðum.