Með leyfi forseta, nú æli ég!

Í áramótaávarpi sínu fullvissaði forsætisráðherra þjóð sína að betri tíð með blóm í haga væri í vændum.   Sælir yrðu fátækir og þeim ríku komið bak við lás og slá.  Árið sem væri liðið hefði þjappað fólki saman og hafið gömul og góð íslensk gildi til vegs og virðingar að nýju.  Nefnilega nýtni og nægjusemi.  Jóhanna sagði að dýrmæt reynsla hefði orðið til í bankahruninu.  Reynslu sem bæri að hlusta á og fara eftir.  Þegar ofurkapitalismi færi úr böndunum með tilheyrandi lánasukki og græðgi tæki hann blómleg fyrirtæki með sér í fallinu.   Lausnin fælist í að setja skorður á markaðshyggju og krefjast ábyrgra fyrirtækja sem leggja rækt við samfélagið sitt.  Hvað svo sem það þýðir?

En ekki nóg með að Jóhanna lofaði öllu og engu í ávarpi sínu heldur gaf hún líka í skyn að aðild að ESB væri partur af einhverjum björgunarpakka.  Pakka sem verndaði íslenska tungu, menningu, efnahagslegt sjálfstæði og stuðlaði að opnum og frjálsum viðskiptum við þjóðir sem stæðu okkur næst.  Hér er forsætisráðherra að sjálfsögðu að vísa í Holland og Bretland ásamt þeim ESB lögum sem Landsbankinn starfaði eftir og sumir kölluðu tæra snilld.  

Jólagjöf Jóhönnu til samlanda sinna í ár var ömurlega kliskjukennd ræða um allt og ekkert.  Ræðu sem allir verða búnir að gleyma á morgun.  Hvers vegna var hún að tala um stríð og íslenskt vatn í sömu setningu.  Forsætisráðherra þjóðarinnar veit greinilega eitthvað meira en ég.  Verður Ísland næsta Bólivía og Bechtel eða Alchoa með einkarétt á dreifingu og sölu á vatni.